Bir kuş yükseldi gökyüzüne,
uzaklaşıyordu durmadan.
Onun gözlerinde küçüldükçe küçülüyordu dünya;
benim gözümde ise büyüyordu kuş.

Kanat takmak uçmak istemiştim ben bir zamanlar,
Kuşa yetişmek onun kadar büyümek.
Kendi çevresinde dönen bir Çingene oldum; taktırtmadılar o kanatları bana.
Yeterince küçük, kara kuru normalitesi dengede bir insan olduverdim durup dururken sonra.

Yaşamak kadar doğal olacak ne verdik ki bu dünyaya?


Şimdiden sonra da veremeyecek olduğumuz bu yaşamak savaşında;
arkalarda yürüyen,
gösterilmeyen,
gösterilmeyecek,
gösterilemeyecek,
gözlerini art etmiş,
hayatın sürüklediği, süre giden bir insan ettiler.

Bir kuş yükseldi gökyüzüne,
biz bakakaldık arkasından.
Küçülüyordu dünya,
kuş büyüyordu durmadan.

Olur olmadık seslerin arkasında kaldık; boğulduk.
Yırtıldık,
yıprandık.
Yaşamaktan ibaret kaldık, bir sevda sandık tüm olan biteni.

Yükseldi bir kuş fezaya birden, edayla!

Biz ise;
yaşamak kadar doğal olacak ne verdik bu dünyaya?