Bir çift kol düğmesi kadar yalnızız
Ve falaka sancısı her adımımız
Uzaklaştıkça birbirimizden
Mecazi ölümler tabutuna uzanıyoruz

Hiç gitmediğimiz kadar uzak mutlulukların
Henüz yola düşmemiş yolcuları
Tohumu toprağa inmemiş
Menekşe kokusuyuz, açmadan soluyoruz

Kasırga uğramamışken ince dala
Nefesini verse sevgi yüzümüze
Kökümüzden yıkılıyoruz
Sonsuzluğa ayarlı pusulamız var
Yok oluşa koşuyoruz
Adem’den kalma harita elimizde
Hedefe bir adım kala
Biz kayboluyoruz

İnceden kırağı çalmış ki kalbimizi
Acıdan ölme vakitlerinde
İnce ince sızlıyoruz
Tuz basılı yaralarımızı görmezden gelip
Porselen gülümsüyoruz

İrem bahçelerinde solup
Cehennemde yalın ayak geziyoruz
Aşk can çekişiyor, biz ölüyoruz
Öyle trajik ki toplumsal hikayemiz
Uyuşmuş yürekler kendi soğuğunda
Kefenimizi ipek şal bellemişiz
Eter kokuyor hayat
Öldüğümüzü fark etmiyoruz...