Havada,arsız ve umarsız çğlık çığlığa dönüp duran kırlangıçlar

Akşamın ilk habercisi ,son huzmelerini de cimri bir edayla yansıtırken,

Bir kadın sessiz,bitkin ve suskun bir halde...

Buzdan bakışları mıhlanıp kalmış,

Eteğini çekiştirip ağlaşan çocuklara...

Birazdan kararacak göğün ürküntüsü sarıyor,

Yarı açık gibi duran gözleriyle anne,

Sessizce yerdeki yatağa devriliveriyor...

Çocuklar, babalarından annelerinin kalkmasını istiyorlar ağlaşarak,

Bakışlarında öfke ve nafret babanın...

Sarsılıyor tüm bedeni

ve oğlanı göğsüne çekiyor.

Yere serili sofrada bir tabak bulgur pilavı ve öylesine konulmuş kaşıklar...

Kimse yanaşmıyor...

Anne, bitkin bir el hareketiyle oğlunu yanına çağırıyor.

Çocuk korkarak babasına sokuluyor...

Kız annesiyle yatmak için diretiyor...

Yatırıyorlar ayak ucuna...

Sessiz ve zaman zaman inlemelerle karışık hıçkırıklar odayı sarıyor...

Ve oğlan ısrar ediyor annesinin kalkması için...

Baba taş gibi bir duruşla duvara yaslı duruyor...

Gecenin bir saatinde bağrışlarla uyanıyor,

Annesinin ayak ucuna yatan kız ter içinde...

Apar topar alıveriyor komşu kadın onu ordan.

Kızın gözleri annesin yüzüne takılıyor.

Ağzında beyaz köpükler!

Ve yüzü sapsarı!

Ne olmuştu annesine?

Bu insanlar ne arıyorlardı evlerinde?

Ve ne yapıyorlardı annelerine, neden bağrışıyorlardı...?

Oğlan çığlık çığlığa ağlıyor...

Birden susuyor oğlan, annesinin yüzüne bakınca...

Ne olduğunu anlamadan gözleri

Annesini alıp götürüyor bir ambulans.

Ve bir daha sesini duyan olmuyor çocuğun...

Yıllar geçiyor...

Ve o hala annesini geri getirecek ambulansı bekliyor...



remzihan

,