Ben,bir partizan gibi terk edilmeyi hak etmedim.
Ben ellerimle yurdumu sevdim.
Yırtık bir pankartta,
İnancım kanıyor,
Coplandıkça değerlendim.

Meyve veren ağaç taşlanırmış derlerdi de inanmazdım.
İsyan edilmeye bir bayrak açtım.
Çav Bella sesleri altında,
Yağmurlar yağıyor,
Ve ben aldatıldım!

Ellerinden tutamadığım sevdiğimi anımsadım.
Gülücükleri ile yeniden kandım.
Bir aşk şarkısında,
Melekler ağlıyor,
Ben şiirimi yazdım!

Kaplan gözlerinde,ceylan sevmeyi öğrendim.
Madalyaların hiçliğini bildim.
Bir arka sokakta,
Çocuklar kavga ediyor,
Ben duvarlarımı boyadım!

Anlık bir sinirde,habersiz bırakılmayı tattım.
İnsan,sevmektir sandım.
Bir cami avlusunda,
Ahvalimi sordular,
Farzdan sonra kaçtım!

Sırf şamata olsun diye,yazı yazanlar tanıdım.
Soru sorduğumda,cevabımı da aldım.
Bir kara tahtada,
Adım yazıyor,
Darağacına çıkarıldım!

Suçsuzum desem de,önemsiz artık,onu özledim.
Onu çok istedim.
Bir tabancalık hayatımda,
Sonum geliyor,
Masal gibi sarf edildim!

Gocunmadım…!
Altın harflerle yazdığım bir altı harf imdadıma koştu,
Yoldaşlarımı çağırdım,mücahitlerimi de!
Bir intihar bombacısının cesaretine sahiplikte,
Aldatan andaşlarımı mısralarıma mimledim,
Hainlik tablosunda,şerif leşlerine ödül koydu!

Kokusundan soygun sevgisinde,
Azat edildim!
Şimdilik bitse de,
Sevgimi iki ömre de sığdırmaya,
And içtim…!