Uzatıp ellerini hafıza havuzuna
Sil bildiğin ne varsa, şimdi hayata dair
Say ki eşya yok artık, gerek yok kılavuza
Bir hayat var bir de sen, yoktur canlı vesair

Şimdi bak şu hayata ve söyle ne kadarsın
Anlatılır, anlamaz, anlayınca korkarsın
Ve korkuyu doğurur, yokluğundan çıkarsın
Nasıl söylesem bilmem, başkası için varsın

Hiçmi düşünmedin hiç, hiçsin tüm dünya hariç
Çocuğusun annenin, Annesi bir çocuğun
Bir babanın oğlusun, oğlun sende mündemiç
Ha erkeksin ha kadın, fark etmez ne olduğun

Kiminin sevgilisi, düşmanısın kiminin
Ya kardeşi abinin, ya abisi, kardeşin
Ya sevgilin var, ahu zara düşmüş yüreğin
Ya ahu zar senden neşet, dilinde sevgilinin

Ha uyu geçer ömür, çalış bakkal, kasaba
Bildiğin aritmetik, asla uymaz hesaba
Hikmet ile bakmayan, sığmaz ten denen kaba
Ne bilse arkasından doğar başka acaba

Şimdi sessizliği dinle, yoklukta yüzen sesi
Hep yüzünü yalayan, o mübarek nefesi
O ki. Sahibi mülkün, sana gelen buse’si
Varlık varsa Bir tek “O”,yok ki bundan ötesi

Neye lazımsın yoksa yükünün hamalı, sen
Yazık değilmi sana bu yoklukla ölürsen
Olsan zaloğlu Rüstem ve dağları devirsen
Kendine hiç faydan yok, ah! Bunu görebilsen