Karanlık dar geldi puslu yüreğe
Sessizlik ve kor alevin gölgesi olmak yeter
Fırtınanın ağırlığı birden bine çıkar
Ani bir sesleniş ve yalnızlık çağırır yanına

Sadelik kıyıdan kıyıya sürüklenir severken
Delice sustum belki de,sadece durdum
Topladım yaşlarımı su birikintisine adadım
Sonsuzluk saçsın da zamanın hakimiyeti bitsin ...

Yalan ve yalan diktik yıllardır
Sevdik ama sevemedik bir ömür
Büyüyenler gün geldi terk etti yatağını
Unuttu ve unutulanlara karıştı aynı sıradanlıkla ...

Bu kadar mı yoksa daha var mı basitliğe ışık ...
Var mı yüreği yoksulları bekleyen
Koşullu seven sevdiğini sanan gölgesini dinleyip
Figüran olmak için varlık,var olmak için figüran

Evet sustum yine ...
Bu kez sana sustum,hissettim aradığımı
Durdum bir an düşündüm onca şeyden sonra
Yarama sordum,dikildim başına o` aradığım mı diye

Yaralı tüm güvercinler geldi yaramdan hariç
Ağladılar,çırpındılar gözleri parlayarak
Göklere hasret kaldık,hasret etme kendine
Tut,bırakma dediler ömrünü yol ederek

Bir daha bulamazsın onu,arama artık
O sana ait,yuvası senin sol yanın ...
İçinden çıkmış gibi
Saf ve temiz bakışlı
Belki de susarak susatır kendine
Ya da tenime haber eder aydınlığı
Serüvenden çıktım,geliyorum
Yaşamadım sen yokken ...
``Ben de yaşamadım sen yokken``



-SERHAT C£M PARLAZ
(YAKINMIŞ UZAKTA SANARKEN)