Gün be gün gidiyorum farkında bile değilsin,
Senden...
Ne kızyorum kendime bir bilsen,
Ayırdığım zamanlarıma,beklemelerime,
Yüreğimi böylesi,açmalarıma...
İstenen koskoca bir hayattı sanki,
Halbuki küçücük zaman dilimleriydi.
Peşpeşe binlerce bahaneyi sürükledi,
Kendince özlediğini sananın,
Yüreği...
Dedim ya ! sen özlemeyi bilmiyorsun.
Özlemek bu değil.
’’Özlüyor ve kendim biliyorum’’ diyorsun,
Taşıdığın o yürek, son derece bencil...
Özlemek bu değil.
Kendin özlerken,
Karşı yüreği, incitiyorsun sessizliğinle.
Yo özlemek bu değil , hiç değil.
Duyguları körleyen zamanı sokmak değil,
Yaşanmışlıklara...
Avucundan kayanı görmek ve ve umursamamak değil,
Özlemek...
Ancak, herkesi kendi gibi sananların duygusu özlemek,
Emek verdiği duyguların, peşinde koşmak özlemek.
Velhasılı birtanem,
Camdan yüreğe sahip, dokundukça kırılan,
Ben gibi, duygu arsızı ruhların işi,
ÖZLEMEK ,ÖZLEMEK,ÖZLEMEK....