Dün gece;
Senin yokluğunda ev dar geldi koca kafama
Canım sıkıldı; kalkıp balkona çıktım nefes almaya
Uzun zamandır bakamadığım yıldızlara baktım uzun/ uzadıya…


Seni düşündüm!
Ne günlerimiz geçmişti seninle
Ben ekmeğimizin peşinde koşarken
Seni içinde bıraktığım büyük yalnızlığın farkında bile değildim…


Oysa;
Çocuktun ve senin bana ihtiyacın vardı
Bazen öyle bunalırdın ki, yalnız kalınca
Camı buz tutmuş pencereden, insanları seyrederken beni beklerdin sabırla
Soğuk ve yalnız günlerde
Ha geldi/ ha gelecek diye…


Bana söylemek istediklerini tespih tanesi gibi dizerdin zihninde bir bir…
Ben yorgun bitap eve geldiğimde ‘bir de ben yormayayım’ diye
Yutardın biriktirdiklerini boğazına…


Oysa;
Konuşmaya öyle çok ihtiyacın vardı ki
Ne sen anlatabildin, ne de ben dinleyebildim
Ta ki, ben de yalnız kalıp, seni anlayana dek…


Can tanem!
Meğer seni ne çok seviyormuşum ben!
Sana söyledim mi hiç hatırlamıyorum
Ne olursun, beni sensiz bırakma!
Uzaklarda da olsan, sesini benden esirgeme
Seni çok seviyorum bir tanem…


Bebeğim!
Seni bırakırken yurduna neler neler gelmişti aklıma
Ah bir bilsen!
Yatacağın ranzaya baktım, yüksekti
Üstelik kenarlığı da yoktu.
Çok korktum bebeğim çok!
O an hemen aklıma geldi senin uyurgezer olduğun.
Ya düşerse benim bebeğim yüksekten diye sesli düşündüm birden
Etrafımızdaki insanların tuhaf bakmaları beni hiç ilgilendirmedi
Ben seni düşünüyordum, sadece seni…


Şu an bilgisayarımın başında sana bunları yazarken
Camdaki fotoğrafın bana gülümsüyor bebeğim
Hani şu; sık sık telif hakkını istediğin fotoğrafın…


Lokmalar boğazıma diziliyor, sen gideli sofra kurup yemek yemedim bebeğim
Ya benim karagözlüm açsa, ya akşam yorganı üstünden düştü de üşüdüyse diye
Aklım hep sende bebeğim hep sende…


Ne olur kendine dikkat et, üşütme, yemeğini ye, hasta olma, derslerini çalış
Vatan senden çok şey bekliyor unutma!
Seninle gurur duyuyorum… Geleceğin öğretmeni b eb e ğ i m…




EMİNE UYSAL /EMİNE45
MANİSA/22/10/2010