aşk da kurtaramadı seni gül
katmerli çiçek
kısrakların tüylerine saklansan
bulurlar seni

ey botanik bahçenin solan gülü
puslu kıyılarda yazılmış kaderin
çilen doğuştan belliymiş sanki

çaldılar mı bir bir aşkı yüreğinden
kaldı mı içinde insan sevgisi
kapatmak istedikçe sıkı sıkı
kilidi bozuk Dünya’nın
kapanmaz kapıları

sen ki
lavanta kokulu kadın
diğer adın bataklık gülü
yak hayallerini şimdi ısıt kendini
ve
sevme bir daha hiç kimseyi

eğme başını gecenin boşluğuna gül
eşitsizlik var
dört bir yanın duvar
senin Cumhuriyet’ini kurmuş onlar

uzanma yetişemezsin
hürriyet’in alınmış ellerinden
korkunç bir yalnızlığın içinde çırpınırken
haziran bahçesinde bile açmaz çiçeklerin

yeryüzünün payına düşen
küçük bir bölümündesin
iyi düşün
bir adım daha geriliyecek
çalınacak gece gözlerinden düşlerin
gençlik ve aşk
sana bir daha verilmeyecek

her gün
başka bir ten kokusu bulaşacak üstüne
ikrah edeceksin arkasından

uzatırken elini
indirsende gözlerine perdeyi
tüm duygularını kilitlesen de sandığa
nasılda sokulursun her defasında
fahişe sıcaklığında

gün açınca
yüriğinde fırtınalar kopar
her an düşsede göğsünden bir düğme daha
tek kişilik bir sayfasın sen
bilirsin payın bukadar

yetim bir çocuğun çığlığı var içinde
kimsesizken ruhun
bedenin elden ele
her doğan günde bakışların ayrı renkte
yangın yeri yüreğin
savrulur küllerin esen yelde

yapma gül
yine hazırladın kendini bir hiçe
koynunda adını bilmediğin
bakıp görmediğin
görüp sevmediğin
acıyı katık ettiğin birine

nefesin tutsak
yüreğin buz
kendini boşluğa fırlatıp atasın gelir
her dafasında

sarılıp yalnızlığına uzandığında
ve çektiğinde kederi başına
ağlamayı bile beceremezsin
yaralı bir ceylan gibi sızlanırsın
yoktur derdine bir çare

nedir senin için bu günün dünden farkı
rengin mimoza
kokun yasemin
diğer adın gül
aşk batağında her gün
biraz daha solan bir gül

yapma
yazık oluyor sana...


Okuduğum romanın kahramanı Yasemin’e itafen.