odamda kitaplar tozlu
borularda çıngıraklı su sesi
bez tozları alır da
sesleri ne siler

yazarken
küçücük bir böceği üflemelisin
yoksa kağıtta leke olur
anlamaz kovulduğunu
yanlış anlaşılma sevmezsin
o yüzden üfle
temiz bir sayfaya başla

yazarken
parçaları birleştirmelisin
böceğin değil kendinin
ya da yakalanmamak için
atmalısın farklı çöp bidonlarına
okuyan katili bilmez
bilse de senin kadar sevmez

bak yalnızlık soğuk
ilik çıkmıyor kemikten
şiirle ısıtırsan
sıcak çorba olacak
ölmeyeceksin açlıktan

yağmur her yeri deldi
camdaki tozları sesiyle sildi
su tuhaf
boruda çıngırak
camda ejderhaydı
bir tek kargalar küflenmedi ıslaktan
su için onlar başka cisimdi
kanatlıydı özgüven

görünende bir ıssızlık
görünmeyende bir yalnızlık
tılsımlı yörüngede
köklere su doluyordu
sayfa bekliyordu
beyaz bir önseziyle yaşıyordu
kuru herşeyden habersiz

akılda su baskınları
kağıtta böcek
sayfa tertemiz
üflersen
yazdığın herşeye şiir denecek