miraca çıkmak gibiydi ozanca
gelmek sana

ırıyordu firavunlar beyninden
düştükçe sana nefesim
halaya duruyordu yollar
her göz kırpışında almozin

güneşi de başkaydı sen gibi
sarı kızıl toprağı da
ne hasretmişim!

aşkı kokladım yeniden
bağrında qoser’in

yine duaya durmuştu dilim
semaya niyetlenirken
solumu zapta meyletti
titrek ellerim…

yoksa
açık giderdi deli karana
aşmışken arafları son umut
ilk öptüğün yeşillerim

kaç kez kopardım kıyametimizi
kaç mil yollar ekledim araya
bilirsin

ama
kaç takvimsiz boşalttım şarjörü gözlerine
kaç saatsiz kayboldum adın sıra
ve kaç mevsimsiz sana doğdum yeniden fütursuzca
bilmeyeceksin

…ve geldim
büyük yemin
biteceksem
gözlerinde olmalıydı ölümüm!

tanrım!
kaç bin asır düşlemiştim gelmeyi
kaç bin tespih eskitmiştim görmeye
kaç bin sure zikretmiştim  sesine
kaç bin umut zehirlemiş
kaç güneşi doğurmuştum
gözlerinde ölmeye

sen gibi
ben de bilmeyeceğim

karşımdaydın
diriliyordu küllerinden yeniden qoser
şemameydi sokaklarda çekilen
son demindeydi vuslatın xeribi
mıhlanan bakışlarındayım

mutluydum yar
rağmen zebanilerine
umutluydum

kaçıyordun gözlerimden
ruhun iliklerimde erirken
dursun dedik zaman yine için için
haykıran sessizliğimizle

ne yer vardı ne de gök
tüm zamanlar grevdeydi
çığlık çığlığa
isyandaydı mem u zin
isyanda siyabend u xece

sağırdı kulaklar bize
kördü gözler
yanıyorduk oysa biz
çığlık çığlığa

sustun
sustum
korkuyorduk
ahkamdaydı firavunlar
susuyorduk
sahi susuyor muyduk?

ellerin mezopotamya kavruğu
gözlerin faili meçhul botan yangını
titriyordun
tükenirken bile bile 

sessizlikte tükenirmiş deli karalım
gidiyordum
son gidişti biliyordun

dilindeydi son firavun
“gitme kal”
diyemiyordun

“vazgeçmek ölüm” demiştik hatırlar mısın?
ölüme yürüyorduk bu kez
biliyordum

oysa
miraca çıkmak gibiydi ozanca
gelmek sana
zamanıydı
ardımda ıslak bırakıp karalarını
gidiyordum

...ve sen
hala çok seviyorduk
biliyordun!