Yürüdüm ağır adımlarla,
Anadolu’nun ortasında bir ovada.
Bozkırda,rüzgar erozyonuna kapılmış.
Bakır renkli kıraç toprağın üzerinde,
Adımlarımı atamıyorum bir türlü...
Toprak,ayaklarımı yakıyor...
Ayaklarım,ağır mı ağır....

Ovada toprak ölmüş.
Toprak anayla birlikte,
Tüm canlılar ölmüş...
Yangından çatlayan toprak,
Bir damlacık suya hasret....

Zaman durmuş,
Sabahın sisiyle inen güneşin,
Kavurucu sıcağıyla birlikte...
Yalnızca yeşil kertenkeleler dolaşıyor,
Can çekişirmiş gibi bezgin kıpırdanışlarla...

Ovayı çevreleyen
Bakır rengindeki dağlardaki kayaların,
Kızıltıları parlıyor.
Ta uzaklardan
Bir tutam alev....

Vadinin tabanında,
Kurumuş bir eski dere yatağında
Beş-on kerpiç duvarlı,toprak damlı evler;
Yaşam belirtilerini anlatıyor
Bozkırdaki ovaya...

Dağların serin nefesi
Yıllarca önce alıp gitmiş başını.
Dallarında bin bir türlü kuşların ötüştüğü
Ağaçlarla birlikte....

Yalnızca yangından artakalan
Küllenmiş ateşin sıcağı vuruyor
Ovaya...
Yakıyor ovayı,
Yakıyor yüreğimi.
Cehennem ateşinden de öte...

Ve Anadolu’da bir ova;
Çöle dönmüş...
Toprak ana ölmüş...!
Toprak anayla birlikte
Tüm yaşam ölmüş...
Ve biz insanlar,öylece bakıyoruz;
Yangından kavrulmuş bu diyarı,
Yeniden yeniden yakıyoruz....
1996

Bayram Ali Bayram