herşey zamansızdı…dudaklarımızda dona kalmışken son tebessüm
döllendi ana rahminde sonu olmayan aşklar
bir çocuk sesiyle uyanmıştı gece
ve kurak bir topraktan doğmuştu boynu bükük bir gelincik

şimdi durduramadığım zamanda
suskun gece yarılarında konuşur dudak izlerini bıraktığın kadehler
sızlar parmak aralarında kalan özlemin
mühürlenmiş dudaklarımda kimselerin duymadığı sessiz bir dua...isyan mıdır!


gece/gün doğmadan çatal diliyle emdi ak memelerinden sevdanın
sonra kustu zehir zemberek ak çarşaflara…kap/karaydı
gün yarın yine doğacak bakire güzellğiyle…kirletme!

nasırlı ellerimizle uçurttuğumuz umutlar, kanatları kırık martılar gibi…
sorarım şair bağ/bozumu değil midir her sevda!...
oysa her hece/de nasıl da bütündük…

İstanbul’un dar sokaklarında
yitik sevdalara sarmaşdolaş sekeleriz…ayaklarımız dolaşır birbirine
uzaktan bir müzik sesi bozarken sessizliği
beynimizde yaşanmayan yılların sancısına İstanbul’u suçlarız
ağlar İstanbul halimize!...



Kamuran GÜNDÜZALP