Şu fani dünyada, ebediyete geçiş mekânı,
Göklere filiz veren, ulu ağaçların gölgesinde.
İnsanlar görmese de, mezarlarda yatanı,
Yan yana yatıyorlar, mezar mezar içinde…

Kabristan ey kabristan, sende kimler gömülü?
Boşa geçmişse ömrü, bin pişman kalır ölü.
Ne makamın ne pulun, sende olmaz ödülü.
Mermerlerin,yok faydası,yatar toprak içinde…

Neden gelir insanlar, kabristanı gezmeye?
Biraz durup düşünse, gömülü benim diye.
Birkaç damla gözyaşı, başlarsa dökülmeye.
Beden toprakta yatar, ruh huzur ülkesinde…

Tohumlar çürümeden, yeniden dirilmiyor.
Mezarda yatan ölü, acep ne seyrediyor?
Sırası gelenler, tek tek, mezarına giriyor.
Dirilir mezarda ölü, melekler geldiğinde...

Kabristan bir beldenin, en sessiz mekanıdır.
Ebedi mekanlarda, sesleri toprak içinde kalır.
Ruh diridir,mekanından, geleni gideni tanır.
Bedeni ile kalkacak, mahşer günü geldiğinde…
Mehmet Demirel 10.10.2010