Ben Haziran Sen Eylül



Hani bu aşk
hani bu şarkılar var ya,
fırtınalara ihanetlere
garip garip sürükler insanı
dedikodular çoğalır menekşe kokulu saçlarında
perdeler çekilir hüzünlerle, örülür zaman
unutulmuş bir öyküye dönüşür,
en sevdiğin ezgiler çekip gider,
düşündeki sokakların tenhasına.



İçimdeki aşkınla yaşardım
gülüşün bahara benzer
hangi kıyılarımda görsem seni
sularında balıklar yüzer, köpükleri katmerli
kalbim bir çocuk olur,
göğsümde saklardım sokağımdaki kedileri
ellerim küçük ikliminde
sevdim boynu bükük sabahları
eylülün rüzgârlarında nöbet tuttum
uzak uzak bakışıyorduk
güz çiçekleri vardı elimde
ben haziran, sen eylüldün.



Ben haziran, sen eylüldün
son çırpınışın, son yalvarışın, sararmış yaprağın
ellerin kar mı topluyor
in merdivenlerden bahçeye
ilk ve son sözünü söyle güneşe
umutların uyansın içindeki vuslata
ama yine de sen bilirsin.



Nuri Dağdelen
Özdere-İzmir
7. 10. 2010
Saat. 14.45