*Gülizar Abla

Eri harpte kalmış, kendisi dul du.
İnançlı, imanlı, ihlâslı kul du,
Evinin avlusu, rengârenk gül dü.
Çalışır dururdu, hem de tarâbla,
Nekadar temizdi Gülizar abla...

Evinin önünde bir derin kuyu,
Çekerdi çıkrıkla, tertemiz suyu.
Temizlikti onun en güzel huyu,
Yıkardı avluyu, hergün bu âb/la
Ne kadar temizdi Gülizar abla...

Yolu da yıkardı, kuyu suyuyla,
Dut/u kestirmişti kir korkusuyla.
Örnekti herkese, temiz usuyla,
Bahçede uğraşır taşla, türabla
Ne kadar temizdi Gülizar abla...

Düşmezdi süpürge elinden asla
Dolaşır avluda, kovayla, tasla.
Mümkün mü cama değ, kir ile pasla
Yola kadar kovar kürek ve sapla
Ne kadar temizdi Gülizar abla...

Yola izmariti hiç attırmazdı.
Kapının önünde çöp sattırmazdı! ..
Gelene geçene laf ettirmezdi,
Duvarda dururdu teneke, tabla
Nekadar temizdi Gülizar abla...

Kapının mandalı sessiz açılır.
Köpek bağsız ise geri kaçılır.
Kapı aralanır, yavaş geçilir
Girersen içeri ancak çorapla
Nekadar temizdi Gülizar abla...

Yazın kuraklıktan yollar tozardı.
Rüzgâr pavkurttukça, yele kızardı
Pabucun sürüsen, fenâ bozardı.
Mümkün mü ki geçmek, utla, rebabla
Ne kadar temizdi Gülizar abla...

Tüm mahalleliyle hısım olmuştu.
Temiz hanımlara, isim olmuştu.
Kalplerde asılı resim olmuştu.
Komşular bakardı, hep tas kebapla
Nekadar temizdi Gülizar abla...

Ereğli-1968

Halil Şakir Taşçıoğlu