Yerdeki hazan yapraklarına takıldım kaldım.
Hiç tükenmiyor;
Biri iniyor,ardından öbürü...
Hayatın acılarını
Atıyor omuzlarından koca çınar..
Oysa baharda yenilenecek,ışıyacak hayat...
Ağaç mı olsaydım ne?

Kanayan yaralar,
Acıyor can yakarken.
Kapandı kanayanlar.
Ya kanamadan can acıtanlar?

Bir ömür boyu acır mı bir yara?
İnsan, avuçlarını açmışcasına
Yalvarır mı yaradanına içinden hep
Neden, diye diye.

Gözlerimi kapattığımda
Kendimi arıyorum.
Balığın yüzgecine mi,
Kuşun kanadına saklansam?
Nere olduğunu bilmediğim yerlerde,
Sorgulasam hayatı.
Tükenişin resmini bulsam
Bir kadının gözyaşında.
Umudun yok oluşunu yakalasam
Bir musalla taşında.
Elini sevdiğine verirken
Işıl ışıl bakan gözlerdeki
Bencilliği keşfetsem.
Dört büklüm yürüyen ihtiyardaki
Yaşama azmini alsam
Getirip şu hasta çocuğun
Yüreğine koysam
Ya da
Ben diye diye
Çığlık atan insanlığın elindeki
Bencillik kılıcını kessem.
Biter mi içimdeki sızı?

’Bitmez can’ dediğini
Duydu deli yüreğim.
Bitmez...
İnsan kendi için dilediğini,
Şu garibe de dilemedikçe
Bitmez bu gönül ağrısı.

Ha sen, ha ben
Ne fark eder.
Ben yanmışım,
Ömür bitmiş,
Kim bile !
Sen erimişsin,
Gönlün solmuş,
Kim duya !

Yaşamın kıskacında
Savrulurken dört yana;
Tutun salın bir ucuna
Uzan,
Tut şu balığın elini
Ve git
Boylu boyunca....

SERAP ÖZALTUN