İhanete savaş açıp , göğüslesem her zorluğu yorgun benliğimde..

Asfaltla kan bütünleşse , tanımı zorlaşmış marksist çığlıkların boş bedenleri altında..

Aklımda bir tek ölümsüz sevdam olsa , olmasa ölümsüz sandığım rüya aklımda..

Gül yüzünü ele açtın , sanki kaybediyorum bir karış verilecek toprağım bile yokken..

Çekiliyorum , özümden öz kopartıyorlar acımadan , korkmuyorum , yeniliyorum..

Yavaş esiyor ihanet rüzgarı , ayrılığın saçlarını süpürüyor adeta , mest ediyor onu..

Yavaş ele geçiriyor öksüz bütünlüğümü , adeta tahammülümü test ediyor..

Dilsizlikle açıklayamam bu suskunluğumu , konuştukça sevdama rest çekiyor..

Deli değilim diye yorumlayamam usluluğumu , döktükçe kan üzerinde kan fışkırıyor..

Bitmiyor , ben vurdukça o kaçıyor , o kaçtıkça ben sorguluyorum..

Özüme zincirlenmiş gibi , gerçek bir Türk gibi seviyorum , istiyorum..

Nasıl da vuruyor acımadan , yarınımın emniyeti dediğim oluveriyor fikrimin ihaneti..

Uzaksın , çok uzak hemde. Yaşadığım sevdanın hiç bir yerinde yoksun güya..

Oysa sen benim namusum , nazlı vatanım gibi , gözlerin gibi birtanem..

Sanki ırmakları akıyor gözünde , taze baharları açıyor gönlünde memleketimin..

Bilemedim işte oluverdin aşkımın katili , fikrimin ihaneti , sevgimin sosyalisti..

Sorgulamayın beni , çünkü ben bile bilmiyorum hangi psikolojide yazdığımı.

MUSTAFA DÖLEK.