"Mevlana’nın eşi sorar,
Sen beni nasıl görüyor
Ne kadar seviyorsun söyle bakalım;

Mevlana der ki:

Sen benim Yaradan’dan ötürü yaradılanı sevişim,
Bir adım gelene on adım gidişimsin,
Ve herkesi olduğu gibi kabul edişimsin,
Sen benim Bugünüme şükür ve yarınıma dua edişim,
Azla yetinişim çoğa göz dikmeyişimsin,
Ve kapanmayan avuç içimsin..."


Avuç İçlerimde Sevdiğim

Yaradan ne güzel yaratmış
Kendinden bir cüz olan
Güzelliği
İnceden ince kadında
Sezdirmiş.

Bir söz, bir bakış
Gözlerinde, duruşunda,
Narin kırılgan yar
Kalbimin huzuru
Gözlerimin nuru sevgiye yürüyen
En güzel seferimsin.

Eksik fazla, yalan doğru
Her şeyinle sevdiğim
Gözde sevgili;
Sen Rabbimin hediyesi,
Nasıl değiştirmek isterim
Sen biricik benzersiz
Yüreğimin sesi.

Sende huzur buldum
Seninle güldü yüzüm
Şükürler etmeme bin vesile
Dalgalı denizimin güvenli limanı
Rabbim tamam etmiş,
Seninle bir olmayı.

Yarına dualarımsın
Seninle ebedi aleme,
Kanatlansın gönlüm.
Can yoldaşım,
Tut ellerimden
Hakka beraber yalvaralım.

Evimin, gönlümün bereketi
Susuz kaldığım günlerin çağlayan sesi
Kalbimi doyuran sevgi
Azım, çoğum sensin
Seninle kandı,
Bu gönül efendim.

Hep veren el
Hep hayat, sevgi doğuran.
Avuçlarımda tuttuğum
Mutluluk kaynağımsın,
Biricik sevgili.

(Eylül 2010 İstanbul)