yalnızlık alıp götürmez
yalnızlık alıp getirir...
düşlerini,
hayallerini,
anılarını,
taze bi çay kokusunu,
beyaz peynir yanında zeyitin,
tıpkı gözleri...

gelir aklına.

yalnızlık alıp götürmez
başını uzaklara.
alıp, çalıp, aşırıp, getirir...
kimsenin bilmediği
eskiciden arta kalma
valizini
tıka basa doldurursun.

fesleğen kokusu
ellerinden bulaşmıştır burnuna
sevgiliyle diktiğin.
elini götürdükçe
kokuyor sanırsın,
yıkarsın defalarca
burnun dur kokan oysa...

yalnızlık alıp götürmez
yalnızlık alıp getirir...
kenarı kırık çerçeveyle sevgilinin yüzünü,
ucu yanmış mektubuyla gönlünün sözünü...
atamadığın mendilini,
kimi zaman birlikte gidilmiş
bir çift tiyatro biletini,
yanında götürürsün ağız dolusu kahkahaları
seyrettiğin komik sahneden kalan.
ayrılığa yürürken
bakışıyla gelen gözyaşlarının
dilinde tuzu kalmıştır.

bile bile acıttığını,
tam yüreğinin üzerine koyarsın
sevgilinin başını...

yalnızlık alıp götürmez
yalnızlık alıp getirir...
ve en sonunda
kendini !
nereye gitmişsen
bulup getirir
ait oldu yere
kendine !


Ayşe Akbulut
2010