hayrettin taylan


şimdi yanımda yangınlar angınlarını sunuyor
rüyalarımın duşunda yıkanıyor fotojenikliğin
kendime taranıyor suskun halin
perişanlığın hatıralarına sismik alınganların ekleniyor
kırgın güllerin büyüyor yaramda
kanasam kanar mısın
yansam küllerime Buda olur musun
yoksunlarım yıkanır mı ganj’ımda
tayfunlarımı öper mi zülfünde eriştiklerim
gökkuşağı gibi öper misin renksiz göklerimi
unutuluşun üstüne üst benlik zarfı atar mı can kırıkların
güzel sesinin melodisinde eritir misin yeniden
nefesin nefsimin kutbu olup penguen sevgiler yayar mıydın yeniden
döngülerimin dününde ezeli olmayan sensin
sonsuzluğumun son keresinde bir kere olur mu yüreğin
bir kereydi aşk son kereye kafiyeleşmiş gibiydi gidişin
yokluğun yeni bir yok oluşun ironik dehlizi
hep bir gün gelirsin diye mesnevi uzuyor sevdamıza
perişanlığımın imgesiz kaçışı gibi gidişin
asla doğmayan güneşlerin ilk ışığı gibi asla oluşuna kaniyim
sensizliğin zincirlerine vurulmuş Yusuf’un güngörmüşüyüm
Zeliha’lar yaramı sarmakta
mumyalanmış sevdamı piramitlere taşıyor firavunların
tutku elimde Musa’nın asası
yüreğindeki yılanları öldürüyor sevgim
varlığının tınısı Kızıldeniz’de aşka gelecek
ve çalacak bensizlik
Yokluğun bestelenmiyor
kan revana marş oluyor sözlerin
aşk sonrasına güneş oluyor gözlerin
gelişlere kadim oluyor duruşun
sensizlik yeni yaranın hanı
ben yolcu sevda seyirci
Bırakma sevda yellerimi
Al sellerime damlalarına kardeş kıl
yarın aşkımıza yarın
yarın bizimle sözlendi
yarın aşk düğün gecesi
söndür son bakışındaki aşk ışığımızı