Vicdan kıblesi

sabahın tomurcukları yeni doğarken toprağa
saklı kalmışım sana
karanfil kokan ölüm misali lal olmuş isyanım sana
bir hesapsa arta kalan yaşanmışlıklardan
kötüye dair ne varsa öyle küskünüm sana

şımarık dünyanın sahipsiz çoçukları ey insanoğlu
mührünü siyahın al’ına boyarsında bilmezsin gene de/vicdanın hapsini
her yere ölüm eken medeniyet, maviliklerde uçan uçurtmalarda
yazarım tarihe en koçaman sevgileri

bir duayla başladım sana olan hesabıma sevgili
hangi renge boyadıysam sevinçlerimi çıplak kaldılar acının yanında
cesetler ekilmiş tarlaları hasat eden şu cihana
en temiz fidanları eksemde bitmiyor yalnızlığım

hani fatihler, aliler hasan hüseyinler
hani isimleri unutulmuş düş gecesi yakamozlar
sen misin mevlanayı ibrahimce anlatan
yoksa ben miyim muhammedi geceleri ezberleyen

ölümse yüregimden kopuk giden aldanışlarım
eylül kokuyor hüznün sokakları
nice ağlayışları saklarım en temiz ceyizimde
gurbet belki senden kalan ne varsa
yokluğunun yetim çoçuklarını bırakıyor şafaklara/sen kokan nagmeler
ey mevsimi tükenmiş daglalesi hüzzam, düş yakamdan
gönlümün en yitik sahillerinde vicdanımın kıblesinde ölümüm
orda sonver dünyaya ışıklar sönmeden