cansız bir fotoğrafın ruhsuz bedeninde dinmeliydi hasret,
tek yolu aşktı karşılıksız kalmanın,
sırılsıklam üşümeliydik eylülü karşıladığımız pencerede;
uzak sevdalar düşlemeliydik uykularda,
yenilmemekti gayemiz;
yıpranmamalıydık düş vari yolculuklarda,
hükmetmekti son çare uyuz kalbimize,
biz iki yürek gurbeti yanı başımızda yaşamasaydık eğer...


çok iyi biliyorduk;
yalnızlığı hayallerde terbiye etmeyi,
renksiz , kokusuz nice güller yetiştirdik,
sardıkça kanattı dikeni,
bir yanımız hep hüzündü,
yüzü mevsime dönük anlara durmadan gülümsedik...
içimizde biriktirdik sancılı saatleri,
nasılsınlara eyvallah kaldı yalan dilimiz,
gün batımı doğurdu karanlığı gök yüzüne
belki ölümü bunca arzulamazdık;
tenin gecemi ısıtmasaydı eğer...


biz ne kadar masumsak;
zaman o kadar haklı,
aşk diyemedim bir türlü daha da farklı...

takvim yapraklarını savurdu avuçlarımıza ;
rüzgar terk etmedi rıhtımı,
dudaklarında ıslanmadı kuru buseler
döşüme dökülmedi saçların,
kokun sinmedi yastığıma;
asfaltı aşınmadı yolların , kavuşmadı iki düş tek uykuda,
yorgun düştü bedenlerimiz;
geç kalmadık da diyebilirdik inadına,
kar beyaz saçlarımız kirpiğe yağmasaydı eğer...


’’ kentte hazan günü, çiçekler güz, duvarlarsa soğuk,
kuru dalları üstüne sarkan ırmaklar sap sarı,
gözlerinde ben, gözlerimde sen, dalıp gittiğim siyah dağlarda alaca ufuk ’’


isimsiz şiirler

karan