2
Yorum
1
Beğeni
5,0
Puan
1381
Okunma

Çikolatasının erimesine hasret ellerinde
Adımlarının küçüklüğüne gülümsüyor
Perde aralığı kadar gizli sırlarıyla
Ekmeğin kokusuna
Köşesinden kopararak teşekkür ediyor küçük...
Kana kana içiyor toprak yağmuru
Ümitleniyor
Çamurlu tırnaklarını sıkıştırıyor avucunda
Seyrek saçları
Rüzgarı taşıyamıyor daha fazla...
Ölü süzülmelerini izlemekten bıkmış
Belki
Bu yarı çıplak diyarların sonu gelir diye
Süt beyaz köpükten hayaller kuruyor
Üzgün...
Her ıslak toprağın önünde
Kendini filizlenmeye feda etmek için
Eğiyor masum başını...
Bayat bir kırıntısı olmaya çalışırken zamanın
Fark ediyor ki
Yaşamak
Cin çarpmış düşlerin
Belki de tersten okuması
Hayatı...
Nurhan Ulukan
5.0
100% (1)