Bence herkes aynı şeyi düşünüyor. Bizim çocukluğumuz başkaydı, şimdi ki çocuklar çok farklı. Eskiden insana değer verilirdi, şimdi mala mülke değer veriliyor. Eskiden az eşya olurdu evlerde, sevgi çok olurdu. Şimdi eşyalar arttıkça sevgilere yer kalmadı. Eşyalar o denli çok ve gösterişli ki insanlar içinde kayboluyor. Çocuklar da alıyor tabi payını. Çocuğa da dünya kadar oyuncak ve kılık kıyafet alınıyor. Nasılsa çok şeyi var deyip sevgiden kısılıyor.
Bizim az oyuncağımız vardı fakat anne babalarımız ilgilenirdi bizimle. Şımartmadan severlerdi, takip edip gözetirlerdi. Biz küçücük birşeyle mutlu olurduk çünkü sahip olduklarımız azdı. Herkesde de eşit ölçüde vardı. Fakat komşularımız severdi bizi, akrabalalarımız ilgilenirdi.
Şimdi ana baba zor ilgileniyor, herkes çok meşgul. Çocuklar belki özel okulda fakat evde özel olan şey televizon. En çok onla ilgileniyor herkes, akrabalar da komşular da kendi derdinde. Çocuklar sosyal değil şimdi ve elektronik şeylere gömülmüş vaziyette. O yüzden de şeker falan kesmez onları. Bu onların suçu değil ki, çok şey almak zorunda olan ana babanın suçu.
Bilmiyorlar ki daha azı ile daha mutlu yaşarlar, çocuklarını da mutlu ederek.
Sazı aldım elime saydım, güzel şiirinizin sayesinde. Çok güzel konulara değinince şiir ben de yazarak paylaşmak istedim düşüncelerimi. Saygılarımla