“bir avuç karada aşk tutarsa denizi
suları gömmenin vakti gelmiş demektir.”





önsöz:

uçsuz bucaksız, ele avuca sığmayan, hür, ama kuşatılmış hürlük içindeki denizi de,
“bir avuç karada” aşk tutar. o hürlüğüne, uçsuz bucaksızlığına rağmen, bir avuç karada üstelik.
aşka dair nice acı, yalnızlık, yaşanmışlık ve/veya yaşanmamışlık varsa gömmenin vaktidir artık.
kalbinin yüzölçümünde ağrılı tüm serzenişlerinin eni boyu birdi nasılsa. bu yüzden denize kulak vermenin tam sırasıdır.





yükünü almıştır çoktan gök … dişlisinde sağnaklar sarılı bir gök … yağıp yağmamak arasında gidip gelen.
yağacağını herkesten çok kendisinin bildiği bir gerçeklikle üstelik. ancak yine de kıyamaz yalnızlığa. vefalıdır.
bir yanı aşk tutmuş deniz, bir yanı çözülmekten korkan uçurum yüzlü yağmur …
üzülecektir, güveni gelen gücenmiş fotograf kendini güz ağacına asarsa. çünkü gözleri güz ağacının albümüne sağırdır.




son söz:

burada söz, ne göğe ne de denize düşer aslında.
burada son söz gücenmiş fotoğrafa aittir.
her şeye rağmen , üstelik bile bile kendini güz ağacına asıp asmayacağıdır asıl mesele.






sevgi ve saygı ile . hep.