Bütün gün evdeyim, hayat pencereden gülümsüyor bana,
Sessizce bakıyorum, bazen ben gülümseyebiliyorum ona,
Karşılıklı bu iletişim yetmediğinde ise balkona çıkıyorum,
Oradan bahçedeki sevimli kedi yavrularına bakıyorum...

Hayatı onların patilerinde görüyorum, afacan bakışlarında,
Koşarken dönüp yakalamaya çalıştıkları kuyruklarında,
Annelerinin süt üretmek için uğraştığı olgun bedeninde,
Bu hengame içinde kaybolup gittikleri oyun bahçelerinde...

Hayat bizim içimizde aslında, oradan bakıyor dünya aleme,
Muziplik yapmak istediğinde ise çelme takıyor bazen bize,
Gülmeyi seviyoruz, biz de takıyoruz o çelmeyi kendimize,
Düşmekle kalkmak arasındayken gülüyoruz acıyan bedene...

İftar vakti geldi, okundu ezan-ı Muhammed Mekke şehrinde,
Binlerce mümin oturup orucunu açtı Kabe’nin gölgesinde,
O gölge ki izindeki müminler cennet ehli yakınında gezinir,
Dönüp geldiklerinde yine günlerini aynı özlem içinde geçirir...

Hayat orada ve burada, nefes alınan her yerde geziniyor,
O nefes bittiğinde başka alemde var olmaya devam ediyor,
Bir böcek de olabilir, bahçede oynamayı sürdüren kediler de,
Hepimiz aynı yoldayız, şimdi de olabilir bu başka bir gün de...