Seni nasıl anlatsam İstanbul
Nerden başlasam da, aksine sonlardırmasam seni
Bende ki sen desem, anlar mısın
Tutsaklığa mahkum yüreğim, sensizliğim esaret
Kalbim dedim sana, kışlarımı hep bahar et
Boranlara dayanamadım bazen, sadece affet
İstanbul’a diyemediklerim oldu zamanla elbet
Sen sandım, seni başkalarında aradım
Gözlerine daldım, yine de sana baktım
Bakmak görmek değilmiş yalanına hiç kanmadım
Bakan görmek istediğini görürmüş, yanılgılarımda anladım
İkilemde kalmadım, boş lafları ise umursamadım
Büyük şehirlerin en asi kızını bir an olsun unutmadım
Mavi denizlerin yüzümü okşayan gizemli meltemi
Martı çığlıklarının içimdeki bitmeyen sesi
Yağmur dokunuşlarının hazin felaketi
Yangınlarımın tereddütsüz müspet pişmanlığı
Nefesim manasız maatteessüf sensiz
Bu hayat çekilmezdi gelmeseydin, kimsesiz
Anlatmaya aciz kelimelerin birleşmesi şüphesiz yersiz
O yüzden bitmeyecek bu şiir hep yarım kalacak
Her gün bir mısra eklenecek, ancak yasımda son bulacak
Kalbim dediğim sonsuzum ise daima İstanbul olacak
Yine mısralar dudaklarımdan, yaşlar gözlerimden süzüldü
İstanbul’u gözümde büyüttüler ya, içimde büyüdü...