Ben diye değil
Sen diye başlamak istiyorum
Şiirlere
Hep seni anlatmak
Hep seni yazmak
Hep seni seyretmek
Hep seni dinlemek
Evet, en güzeli de bu
Hani o sözcüklerin var ya
İçinde türlü gizler saklı
Açıldıkça rayihaları saçılan
Yaban gülleri gibi
Kokladıkça her defasında
Farklı hazlar veren
Canıma can katan o sözlerin
Bir de özümü delen
Her bakışında hüzünlerin düştüğü
Kirpiklerinin saklayamadığı
O kara gözlerin
Yıllarca uzak kaldığım
Hani nerede sıcak ama içimi titreten
O yaban ellerin
Hani beni bir sonbahar ikindisinde
Hazana döndürdüğün istasyon var ya
Artık hiç tren uğramıyor o gar’a
Ve sirenlerini çalmıyor acı acı
El ele dolaştığımız raylar şimdi pas tutmuş
Âşıklar da uğramaz olmuş
Çünkü zaman o zaman değil
Tadı yok aşkların biz başka yaşamıştık
Aşkı tenlerde değil ruhumuzla yaşattık
Sen hep uzaktın bana
Ve ben fıtratındım senin
Damarında dolaşan illettim
Pan zehiri de bendim
Sen siyahı severdin
Derdin ki; Kime yakışmış karalar bu kadar
Gözlerinin kara dehlizlerinde
Saçlarının siyah tellerinde
Al yanakta ki o kara beninde
Sevdim siyahı
Evet, sen siyahı sevdin
Ben ise beyazlar giydim
İstasyondan kalkan o son trene binerken
Beyazdan hiç bu kadar nefret etmedim
Temiz tutamazsın beyazı
Artık hep karadır libasım
Sen sevdiğin için değil
Yakıştığı için giyiyorum karaları