I
Bir şiir yazsam diyorum..
içinde sen olmayan
ama ne mümkün
sensizlikte bile
seni anlatıyor tüm kelimelerim
kötüyüm;
yüreğime seni unutmayı
emrettiğim için
ya bir gün kaybedersem seni
unutursam sevmeyi
kime yazılacak şiirlerim
sözcüklerim kimi anlatacak
kimi?

II
SEN!
benim kendime ettiğim
en büyük kötülüksün
akşamın
hüznümü gölgelediği yerde
bekliyorum ölümü
Adını bir ressam gibi
işliyorum taş duvarlara
geceler sağır
geceler dilsiz
ay bile konuşmuyor
susmuş
bir gün uyanacak gökyüzü
en güzel susuşlarını bezenerek
toprağım
mihmandarım
yok mu..yok mu?
aşka yazılacak
gerçek bir yürek.

III
Gece olunca
yalnızlığın gölgeleri düşer
bu koca şehre
Gölgeler
hepsi devasa gölgeler
bir canavar gibi
çoğu zaman yutacak sanırım beni
kaçarım
onlar kovalar
Sonunda yakalar beni
gölgelerin o kocaman elleri
ve beni mahküm ederler karanlıklara.

IV
İçimdeki duyguları anlatabilecek
bir dil henüz keşfedilmedi...
bir cümle kurabilseydim
ahh!
tek bir cümle
yeterdi
gönlümün dilini çözmeye

V
Tüm alışkanlıklarım
kaçan uykularımsın
dünüm
bu günüm
yarınımsın
ama en çokta
sızlayan yanımsın
seni seviyorum
iyi ki benimsin
iyi ki varsın


VI
İnandığım
ve sevdiğim için
küçüldüğümü düşünüyorsun
yanılıyorsun!
sevdikçe çoğalıyor
ve kendime büyüyorum

VII
Sanki
bir mengene ile
şıkıştıryorlar yüreğimi
daralıyorum
ağlamak istiyorum
ama ne mümkün
bir yumruk ki boğazımda
sorma
kocaman bir taş
oturmuş gibi içime
her nefesimde
biraz daha
başım dönüyor
ve acıyor canım
bıçak yemiş gibi bahtımdan
Bu gece
daha bir karanlık gökyüzü
yıldızlar da yok
ve gizlemiş ay yüzünü
nereye gitsem
ne etsem
kulaklarımda
hep o kasvet türküsü

VIII
Güneşin batışında
sakladım hüzünlerimi
ve her akşam
güneşle birlikte
geceye emanet ettim
kederlerimi
ama her doğan güneş ile birlikte
çoğalarak yeniden doğdular

IX
El ele verip
beraberce yürüdüğümüz
bu yolda
bir başıma bıraktın beni
şimdi tek başıma
bu yolun ortasında
öylece bekliyorum
yalnız yürümeye
alışmaya çalışıyorum

Yol ayrı/mı


Dil-ruba 30 Ağustos 2010