bilir misin ki
ömür,
toprağın altında değil
yürekte bitiyor önce...
ve insan denen mahlukat
kendi gibi olmayana
baktıkça acımasız ve öfke dolu
o zaman çatlıyor tohum,
kin dağılıyor dünyaya
ve...o zaman ağlıyor gözle değil
gönülle bakanlar inceden inceden...
delişmen bir genci kim durdurabilir ki
ya da ...
yüreği öğlen sıcağı gibi yanık bir genç kızın sevdasını
kim engelleyebilir ki !
aşk gerekmez...
sadece bir nebze sevgi...
bir nebze...
annen düşmüş ay oğul, dediklerinde
koşmaz mısın...
baban hasta a çocuğum, diye ünlediklerinde
gitmez misin
zaman-mekan düşünmeden
cepte var-yok demeden...
ya da...can dediğin yavrun hasta olsa
birbir biriktirip aldığın evini
-ya da bir değerlini-
çıkarmaz mısın elden bir çırpıda can niyetine....
yar...o selvi boylu yare gelince...
söze ne hacet, can feda değil mi ki sevilene...
hadi...
hadi...uzat ellerini,
bak nice analar, babalar, evlatlar...
nice yarlar
bükmüşler boyunlarını
uzatıp ellerini
sadece görülmek,
duyulmak,
anlaşılmak isterler.
bekleme...
aç yüreğini...
evrenin sonsuz gücü sevgiyi
ver, aldığın gibi
ki...
gülsün artık şu yaşlı dünya.


SERAP ÖZALTUN