ben küçüktüm duvarlar büyüktü

uyku kırıkları döküldü üzerime
küçüktüm ve çaresiz
beyazdım kirlendi ellerim
bir ses ki kulağıma acı üfledi
öldü bedenim
anneler ağladı başımda
babalar saf tuttu namazıma
sessizce el salladım onlara göz yaşlarımla

ben küçüktüm duvarlar büyüktü...

ben küçüktüm
ansızın omuzumda ağır bir yük
gözlerim boşluktan daha büyük
emin değildim, ne gökten, ne yerden
acının ağacını diktik, bakın
anlarsınız gözlerimizden

küçüktüm ama duvarlar buyuktu
yıntılar vardı etrafta acılar
haykırışlar kulakalrımda
ellerimde boş boş umutlar
gözlerim kanıyordu depremlerde
toprak sallanıyordu ayakalrımın altında

ben küçüktüm!
avuçlarımda annemin saçları
bacaklarımda kardeşimin kırmızı sessizliği
sustum
ahraz bir gürültünün
şafaksız bir sancısında bitti an...

ben küçüktüm
sessizlik büyüktü ama
sensizlik büyüdü anne
sonra çığıklar ve sonra içim sarsıldı
büyüyorum anne tüm sancılarla
içideki sarsıntıya inat

ben ne kadar küçüksem, yıkıntılar o kadar büyüktü
çığlıklarımı kimse duymadı anne
her taraf toz /toprak ölüm kokuyordu
adı, onyedi ağustos depremiydi...

dualarım büyüdü dilimde
sözler aralıklı , konuşmalar çoğuldu
göğümün ışığı söndü bir anda
deprem uykusundan uyandı


Yazan/lar :karanlikbeyaz , GİZEMLİ YÜREK , EMİNE45 , rdemir , Mehtap ALTAN , aemin , hyazici58 ...