/sırtı siyah, karnı beyaz, gözleri gri bir kedi yavrusu/

*
... renksizlik ne demek anne diye sorar, tek kişilik sesiyle.

siyahtır...
bütün dizelerimin kaldırım taşlarıdır, mayası öğütülmüş itiraf sözleri
yerlerinden söküp başıma vuruyorum, bir araya toplansın diye sesleri
ama tek nefes değil bu nafile çığlıklar, vitrin camları ayrı parçalanıyor
her şiir aydınlık doğacak derken, karanlığın gösterisi yeniden başlıyor
-ışığı söndürüp gözlerimi kör etme, büyüyemem…

... son sokak lambası nöbet tesliminde, teslim olurken siyaha.

beyazdır...
doğmamış çocukların ayak sesidir, kış sessizliğinin bel kuşağına düşen
ismi bilinmez kanat sesleri uçarken, soğuğa soyunmuş dallar üzerinden
son turnanın buzu çatlamıştır duymazsın, ilk türkü yollanırken hasrete
ve bir ressam intihar etmiştir, ilk fırça darbesini bile vuramadan tuvale
-hiç kesişmeyen çizgiler çizsem, ellerimi yıkamadan…

... yani siyah ve beyazdır, sönen ateşlerin tüten dumanlarında kokan.

ve gridir...
bir çöpçünün yeniden yazdığıdır, topladığı aşk ve mücadele romanlarını
yaşanmamış cephelerin gözyaşlarıyla, ıslatarak sevişmesiz yastıklarını
ve sonra kapıdan çıkıp gitmektir, kaldırım taşlarını döşemeye yeniden
ama karşısına çıkacak kedi yavrusuna, asla su içirmek değildir elinden
-ya yüreğim kanarsa birgün, kanın rengi var mıdır ...

... yağmur yağıyormuş, ağlatma beni küçüklüğüm, şimdi çiçekler açar.


Cevat Çeştepe