Aramıza hasret gibi uzansa da dağlar,
Dayanamayıp yol verir umut dolu yollar,
Bitince pencere kenarı yolculuklar,
Karşılar seni sevgi dolu yağmurlar,
Ve giderken açık bıraktığın kollar…
Kim demiş kışın ortasında gelmez ki “bahar”?

Sen gelince yalnızlık biter,
Katran karası bir hasret diner,
Ellerim bedeninde,
Yüreğim sözlerinde,
Gözlerim bakışlarında hayata döner.
Tek kişilik bir şemsiyenin bölüşümünde,
Kalbimi önüne serdiğim bir pastanın diliminde,
Kokunla yoğrulan bir yastığın köşesinde,
Kahvaltıdaki çayın deminde,
Tek bir gülde, bir demet yaseminde,
Bir çift sinema biletinde,
Bir fincan acı kahvede,
Seni, seninle yaşamanın keyfi sürer…

Ta ki, sen gidene dek…

O an…
Ayrılık saati yalnızlığı vurur,
Dilim susar, gözlerim konuşur,
Dişlerim sıkılır, boğazım yutkunur,
Ardından sallanan ellerim tutulur,
Dayanamaz sorarım kendime;
“Hayat bu mudur?”
Yine içimden haykırır cevabım;
“İnandığın sürece her şey güzel olur,
Bugünler dün olur,
Yüreğindeki hilal yıldızıyla kavuşur,
Bilirsin ki,
Hayat,Umuttur..!"