Ülkelerin kanla sınırlarını
Ve kafeslenen arslanları da
Öğrenecekler
Ve
Kılıçtan keskin kalemlerden
Asıl hayatın nasıl bir cendereden ibaret olduğunu...
Akışkan mermileri mürekkepten olanın
Sesleri dağlardan hep yankılanır.


/Ve barış diye bir şey anımsıyorum/


Umuda;
Dilimden bitmeyen türküleri biriktiriyorum
Ateş böceklerinden hüzünle ateş çaldım!

Öğrenecekler;
Yaşamın allıklara özgü olmadığını
Ve nefretle insanlığın tohumun ekilmeyeceğini...
Öğrendiler;
Aslında dünyada herkesin kardeş olduğunu

/sevgi denen birşey anımsıyorum/

Artık kuşlar da öğrendiler...
Avcıların ne düşündüklerini
“Babamı, annemi vurmuşlarsa
Neden beni vurmasınlar ki”
Kuşlar da biliyor insan denen türün
Ne kadar canavarlaştığını...

/Uçmak diye birşey anımsıyorum/

Bir de savaşın tanımını bilmeden ölenler
Barışa susayıypta esaret yaşayanlar
Sabahlara karşı oturup ağlayanlar oldu
Ve güneşe eksik çıktılar
Bir parçasını mermiye kaptıranlar!
Al kanlara bulayan kum tanelerinde
Yaşayanları aradım umutsuzca

/Hayat diye birşey anımsıyorum/

____________________________________________

Kurgusuz, kavgasız yaşam dense!
Kahrı felekte kaybedilmiş birer bahisiz
Bir çiçeğin koklanmadan koparılmasına
Bir çocuğun gözlerindeki “yittirilmişlik” gözyaşlarına
Bir annenin patetik ağıtın ardında gülümsenebiliyorsa;
Acımasızlık içimizdendir.


Z.D/ DÜNBATIMI KUŞLARDAN