Sor koca çınara
Neler görmüş, neler geçirmiş.
Koyu gölgelerinde akşamlayan sevgililerin
Masum olmayan çılgın hatıralarını
Güçlü dallarında sabahlayan
Acemi - çaylak, aşk ve sevgi kuşlarını.

Sor deli rüzgar sor! Yorgun çınarın savaşlarını,
Vurgun yemişlere kucak açışlarını
Adaletin keskin kılıcı gibi
Her zaman dik, her zaman gururlu,
En azgın fırtına ve rüzgarlara karşı,
Hep mutlu, hep zinde, ve de mağrur duruşunu

Ona sor deli rüzgar ona!...
Zaman geçişinin zalimliğini
Deli – dolu, azgın süreçlerin geçişini
Kimden öğrenmiş bu ilahi sabrın sırrını,
Nasıl dayanmış yeşil yaprakların çığlığına
Ona sor deli rüzgar, bir de ona,
Yaşam denen sürecin tılsımlı sırlarını

Yaşını sorma! Oda bilmez kaç yaşında olduğunu,
“Yaşlılıktır! Önüne geçilmez diyerek hep avunurdu.
Her azgınlığı, fırtınayı yenen koca çınar,
Bedenini saran ufacık - tefecik parazitlere mağlup,
Her gün biraz daha genişleyip büyüyen yaralarıyla
Minnacık kurtçukları yenemeyişine ağlar, koca çınar.

-------------------------------------------------------------------------------


Hep asırlık çınar ağaçlarını gördüğüm zaman hüzünlenirim.Yıllar öncesinden kalan bu ağaçların gölgesinde kimler dinlendi,kimler gölgesinde serinledi derim ve hüzünler sarar.Asırlık çınar ağaçları da birer birer yok ediliyor.Onlar da tükendi ne yazık ki.Tükenen yeşillere bakarak ancak üzülüyoruz.Oysa yaşatılmalı,koruma altına alınmalı.

Ne tarihler görmüştür yılların çınarları.Keşke dilleri olsa da gördükleri insanları anlatabilseler.


Kültür tarihimiz incelendiğinde ağaçlarla ilgili birçok inanışa sahip olduğumuz, ağaçlara ayrı bir önem verdiğimiz görülecektir.

Ağaçlar, tarihî birçok olaya canlı tanıklık etmişlerdir. Onların, birçok tarihi şahsiyete, devlete ve yaşanmış kahramanlıklara aşina olduğu muhakkaktır. (Yeniçeri ağacı ya da Mızık çamı gibi)

Çınar ağacının Türk toplumu ve Osmanlı Devleti için apayrı bir değeri vardır. Osmanlı devletinin kuruluşu sırasında Osman Gazi’nin Şeyh Edebali’nin evinde gördüğü rüyayı okudunuz mu ?

Osman Bey rüyasında: Koynuna bir ayın girdiğini ve o anda göbeğinden bir çınar ağacının çıkarak gölgesinin dünyayı kapladığını, gölgesinin altında dağların olduğunu, dağların dibinde suların çıktığını, kiminin bu sulardan içtiğini, kiminin bahçesini suladığını kiminin de çeşmeler akıttığını görür. Osmanlı Devleti’nin tarihi bu rüyada gizlidir. Türk milleti Anadolu’ya diktiği bu ulu çınarla asırlarca insanlara adalet ve hoşgörü suyu dağıtmıştır. Denilebilir ki bu şifalı suyun tadını işitmeyen ne bir devlet, ne bir insan, ne de bir canlı kalmıştır.

Çınar ihtişamlı ve uzun ömürlü bir ağaçtır. Bu haliyle maziyi istikbale bağlar, insanlara sabırla yaşamayı öğretir. Beraber yaşamanın ve birbirine yararlı olmanın zevkinin verir. Osmanlı devleti de ulu bir çınar görünümünde, ihtişamlı ve uzun ömürlü bir devlettir. Bu çınar kökleriyle/ayaklarıyla mazinin derinliklerine basarak oradan aldığı güçle dallarıyla/kollarıyla geleceği kucaklamıştır. Ve bu çınar, onlarca millete birlikte yaşamanın ve onlara yaptığı hayırlı hizmetlerin verdiği zevk ve heyecan ile yaşadı asırlarca…

Çınar ağacı ile ilgili şöyle bir hikâye anlatılır: Güngörmüş, yaşlı bir çınar asırların verdiği tecrübe ile tevazu vadisinde tek başına yaşarmış. Bir gün dibinde bir kabak bitmiş. Çabucak büyümüş. Dallarına sarmaş dolaş bir halde ta tepesine kadar çıkmış çınarın. Çınar mütevazı kişiliğinden ödün vermeden koruyup kollar onu. Kabak densizin biridir, şımarıktır da. Kemale erdiğini zannettiği bir günde:

Görüyor musun ben kimim? Devlet ve ikbalim var. Şansımın da yaver gitmesiyle çabucak büyüdüm ve hatta sana hâkim duruma geçtim der. Çınar onun bu küstahlığına sabreder, bir mevsimlik saltanatına bıyık altından gülerek lisan-ı hal ile: Vakt-i hazanda görürsün, demekle yetinir.

Osmanlı devleti de bu hikâyedeki çınar ağacı gibi devletler içinde mütevazı bir hayat sürmüştür. Koynunda büyüttüğü nice devletler gün gelmiş varlığını borçlu olduğu bu mütevazı çınara sultan kesilmişler, densizlik etmişlerdir. Bu densizliklerini çınar gibi bıyık altından gülmekle yetinmeyen Osmanlı devleti onlara hadlerini de bildirmiştir. Zaten mütevazı olmak haddini bilmek ve haddini aşanlara hadlerini bildirmek demek değil midir?

Çınarın dibine döktüğü sarı yapraklar gün oldu toprağa karışarak gıda oldu kendisi için. O gıdadan aldığı güç ve kuvvetle devam ettirdi hayatını yıllarca… Osmanlı devleti de himayesinde bulunan devletlerden aldığı sarı sarı altınlarla reayasına yol, çeşme, hamam, imaret yaptırdı kendisine gıda olsun diye. O gıdadan aldığı güçle nice savaşlar kazandı, nice meyveler verdi, gücüne güç kattı ulu bir çınar edasıyla…

Gün gelir çınar ağacı yapraklarını döker, dünyadan el etek çeker, içini yemeye başlar. Osmanlı devleti de sonsuza dek yaşayacak değildir. Bir gün kanıyla aldığı toprakları o da ağaçtan yaprağın hafif bir rüzgârla düştüğü gibi kaybedecektir kolayca masa başlarında… Dışarıdan düşmanlar çınar yapraklarını döksün diye zoraki rüzgâr estirirken, içerden de kendi evlatları ateşe vermişlerdi onu.

Yanan ağacın yeniden büyümeyeceği muhakkaktır. Ama onun ihtişamı tarihin derinliklerinde unutulmayacak bir iz bırakmıştır. Hem ismi hem de kendisi ihtişamlı bir ağaç ve devlet. Kaderleri birbirine ne kadar benziyor değil mi?




Düşündüren,anlamlı mesajlar veren muhteşem bir şiirdi yine değerli şair Kemal bey.Anlatmak istediğiniz düşünceyi,yerinde imgelerle ve ve benzetmelerle,güçlü bir ifadeyle anlatmışsınız.Vurgularınız isabetli.Ustaca yazılmış bir eser.Yüreğinize,emeğinize sağlık efendim.Okudukça okudum,yeniden okumak için favorilerimin arasına aldım.Selam ve saygılarımla.. HAZAN