Beni büyüten hayat
Uykuya uyandığım an
Sustum anlamak için seni
Sen mi bana ben mi sana gel dedim
Tanımak için sendeki yaşamı
Gökkuşağı serildi yağmur ülkesine
Konuşturmak için daldım
Daldıkça kaldım karanlığın kök yalnızlığında
Dile geldi kalem
Yandı kağıtları konuşturan orman

Beni büyüten hayat
Kaç mevsim kokladın bedenimde
Yağmurla büyür başak dedin
Kaç kez yalnızlığıma ıslandı gözlerim
Sana uzanan ellerimi yuttu rüzgarın
Söyle hangi yerimde kaldı yaşanmamışlık
Gözlerimde öfkelendi bulutlar
Sığınmak istediğim gecelerde ağladı yıldızlar

Beni büyüten hayat
Susadıkça susadım sana
Gün düşümü düşerken sev dedin ağladım
Geceler yatarken gözlerimde
Rengine boyanmadı uykularım
Yarım kalmışlığım rüyalarımda

Beni büyüten hayat
Büyüdükçe küçüldüm
Ruhunda ne umdum ne buldum
Küçüldükçe tanınmaz oldu yüzüm
Belki yarın dedim güvendim
Geçmişin gölgesiyle konuştu göz yaşlarım
Iskaladı hayalin yandı canım
İlkler ve sonlar iki cümle
Bulutlardan dökülen tek kelime
O da belki de
Parçalandı gece sürgünü renkler

NURTEN TARIM