Bazen hayat kavgası bitti dersin
Son buldu her şey, geç kaldık yarınlara..
Kalan tek şey hayat duvarlarında
Süre gelen birikmiş anılardır senin için.
Ya da en acımasızı soğuk bir mezar taşına kazılı ismin..

Düşünme bunları erkendir dersin
Oysaki,
Gözkapaklarına sinmiş veda sahnesini, hiç silemezsin.
‘Eskiden olan’ seni taşıyamazsın yarınlara
Canını yakarsın ruhundaki emanet senliğin
Ruhundur;
Aşka acı izler bırakan
Aşka eksik sahneler sunan
Hiç esmeden savuran,
Hiç tatmadan can yakan..

Değiş artık pes et rüzgârlara!
Estikçe savurma , sadece soğukluğun kalsın ruhlarda..
Değiş artık kuru daldan köprülere basmasın ayakların
Bastıkça yormasın bu şehri...
Bu şehir en acı ayrılıklara mahkûm,
Bu şehir en suskun sevdalara vurgun...
Değiş artık değiştir şehrini!
Ayazlar sürmesin aşkını yalnızlığa..
Sürgün olmasın kalbindeki bir yudum sevgi,
Bir anlık vefa hiç öğrenmesin zalimin kör sancısını.
Hiç tatmasın kurumuş nefretleri kalbin.
O masum yüzündeki tebessüm hiç eskimesin..

Sana son defa da olsa seslenişim ,
Tek gerçeğin düşlerimdeki senden, hiç geçilmesin
Tarifi olmayan duygulara hiç yorulmasın özlemin
Ve bir gün olur, gelirde ölüm meleklerin
Hiç korkma, ölümler çıplak gelir sevdiğim.
İşte o zaman karartıların arasından
Sana aşkı mırıldanan notalardan
Mutluluk düşlerini anımsa
Ve
sadece ‘benden kalan geceye’ yum gözlerini...