Nal kesiyor kısraklar, kovalarken düşümü ;
Bir mıh gibi yaralar, hayatın izdüşümü...

Güneşi eteğiyle çağırıp düğünüme ,
Işıkmış, karanlıkmış, aldırmıyorum güne.

Gamla karılıyorum, aziz gözyaşı gibi ,
Okşuyorum hayatı, bir çocuk başı gibi...

Öperken gözlerinden açılmış laleleri ,
Karanlıklara kurmam efkardan kaleleri.

Geçmişin tortusunu gezdirsem de içimde ;
Savururum rüzgara, her gün başka biçimde...

Binerim terkisine, dizginlenmiş bir atın ,
Yüzüne haykırırım, hatasını hayatın...

Savurup saçlarımı esen deli rüzgara ,
Göğsümü geriyorum amansız dalgalara...

Dost dediğim, gelmeli, kendini aratmadan ;
Sevgiyi sunmalıyım, ölçmeden ve tartmadan...

Yeşil dalın üstüne, nasıl yakışırsa gül;
Gülüp eğleniyorum, verip kendime ödül...

Uçuyor gönül kuşum, bakıp yüksek dallara,
Gitmeye zamanım yok, çimenli yaylalara...

Kendim kurtulmalıyım, yine kendi yasımdan ;
Her şey ayağa kalkar göklere sevdasından...

Dünyadan çok geniştir, gönül dediğim yayla ,
Takas yeridir dünya; değiş zoru, kolayla.

Her gün özlemektense, giden gençlik çağımı ,
Her gece öptüm ayı, ıslatıp dudağımı...

Giyinerek güneşi, bir bahar gibi ışı ,
Unut gitsin dağına düşen son kara kışı...



Hayrettin YAZICI