Siyah bir ufuk,karanlık bir akşam
Yalnızlığımı kulaklarına vuruyorum...
Beyaz bir serinlikte umudum
Kışlarımın hepsi bir sonbahar artık
Bakıyorum derin mağralara
Kapandığım diyarlar boş artık
Her duvar üzerimde bekliyor
Suskunluğumu topraklara yazıyorum



Çiçeklerim başka kokuyor artık
Güllerimin renkleri solmuş
Tüm bahçem karalar içinde
Yüreğim ise beyaz bir ömür
Kalbimi vurduğum kayalar,
Yumuşacık ve sessiz...
Çamurlardan korkuyor papatyalar
’Yardım edin,düşmeden üzerimize duvarlar! ’



Odalar boşlukta yankılanıyor
Soğuk hâlâ damarlarımızda
Bir mumu güneş yapıyoruz duvarlarımıza
Loş alanlarda bekliyor sevdiklerimiz
Durakların hepsi boş artık
Öksüren hastalar ölümü bekliyorlar
Azrail dolanıyor sokaklarda...



Bir tiz ses tırmalarken kalpleri
Acılarımı kapılara kazıyorum
Yıllar benim dostum ki çilekeş!
Baykuşlar halime gülüyorlar her gece
Sabahıma yıldızlarım doğuyor
Suskunluğum dünyada dolaşıyor artık
Bana nasihat verenlerinse,hepsi suskun!



Dünya hâlâ dönüyor diye mi haksızlıklar
Zevkler başkalaşmış hayatlarda
Belki umutsuz bir kış kapımızda
Doğanlar bir bir ölüyor
Hep yeşil yüzünü göstermiyor dünya
Karasınıda bilmek lazım rüyaların
Temiz perdeler kirlendi artık
Bize kimse güneşi gösteremiyor



Bir gün bahar gelse pembe köşklerimize
Kapımızı çalsa bekleyenlerimiz
Güvercinler yeniden doğsa güne
Yeniden,unutulsa tüm yalnızlıklar
Kalemini kırsam uğursuz yazıların
Suskunluğuma çare bulsa haykırışlarım!

Esra Mikail Erdoğan