M avi gözlerini ilk gördüğümde çocuktum. Seninle tanıştığım gün,
öğrendim öldüğünü. Tanışmanın heyecanı ve ayrılığın hüznü.
ağır gelmişti çocuk omuzlarıma
U ykudaydı o gün bütün çocuklar. Henüz uyanmamışlardı gerçeğe.
bu yüzden öldüğünü anlamadılar.
S eninle birlikte ölmüştü bu topraklar. Bu topraklarda doğanlar ve
henüz doğmamış olanlar, hepsinin ölüm tarihi aynıydı artık.
T arih 10 kasım 1938 i gösterirken. Saat, sabahın dokuzu.
alacağımı vardı akşamın sabahtan bilinmez. Ölümle uyandırdı
A yrılık mevsiminde gidişin doğanın vedasıydı,
sararmış yaprakların eşliğinde , derin maviliğine.
F ırtınalar kopuyordu içimizde , yıkılmıştı o an bütün şehirler.
kimliği yoktu gözyaşların. Herkes hüzündü, herkes ölüm.
A nlamıştı gidişini bulutlar , nemliydi gözleri . Güneş saklanmıştı
senden.
K albimiz yine de isyankar değildi Allah’a . Azraile bile kızmadık
kapına dayandığında. Vardı Allah’ın bir bildiği mutlaka.
E ksik kalacaktı artık her başlangıç içimizde. Yollar çıkacaktı
karşımıza , şaşıracaktık.
M ustafa Kemal ATATÜRK ölmez diyorduk. Öyle ya kim kahramanına
ölümü yakıştırabilirdi ki. Kim ölüm kelimesini bu kadar kolay kullanabilirdi.
A yrıldık , hayatımızın, en uzun bakışıydı gidenin ardından.
öylece kalakaldık.
L eylekler gibi göç ettik içimizden. Takıldık kanatlarımıza
uçamadık. Terkedildik bir bulutun altında. Sonra yağmurlar yağdı kasım
sabahına.
Atam , sen gittiğinden beri çok karanlığa düşürüldük sevmeye kıyamadığın
yurdunda.
A ldatmasın seni düştüğümüz bu haller.
T erk etmedik içimizde dolaşan asil kanını.
A sla unutmayız uğruna savaştığın yarınları.
T eslim olmadık henüz yalanlara.
Ü stümüze ölü toprağı serpseler de
R engimiz kırmızı ,üzerinde ay ve yıldızız.
K asımları sevmeyiz ama biliriz, kabahati yoktur mevsimin.