Ne yer vardı nede gök, her şey hiçti önceden,
Emir geldi yokluğa, tek var olan yüceden...
Ol dedi, tüm kainat, doğdu tek bir heceden,
Açıldı zaman mekan, ayrıldı gün geceden...

Siyah ve soğuk boşluk, hem çok geniş, hem derin,
Nerdedir sınırları? kat kat yüksek göklerin...

Çöldeki kumlar kadar, kalabalık yıldızlar,
Birbirinden çok uzak, yıldızlar çok yalnızlar...

Güneş denilen yıldız, alevli bir ateştir,
Gecelerin düşmanı, gündüzlerle kardeştir...

Kendinde bir varlık yok, hem çıplaktır, hem açtır,
Her uydu her gezegen, bir güneşe muhtaçtır...

Gölge düşer perdeler, halden hale bürünür,
Ya yarım ya dolunay, ya bir hilal görünür...

Ay parlak bir aynadır, yansır üstünden ışık,
Ön yüzü parıldarken, arkası kapkaranlık...

Ayı takmış koluna, gece gündüz gidiyor,
Bir cezbeye kapılmış, sanki tavaf ediyor...

Dönüyor mavi küre, göğsün de binbir renkle,
Raksederek dönüyor, mükemmel bir ahenkle...

Sırtın da emanetler, nice sırlar taşıyor,
Devasa bir mekan da, uzun yollar aşıyor...

Geçmişten geleceğe, ilerliyor durmadan,
Yorulmak dinlenmek yok, son durağa varmadan.
Bir ses, bir nefes, bütün zaman tek bir an,
Ne yer kalır nede gök, üflenince borazan...

Ramis Atlık