yani son haberler, İstanbul’u sel götürdüğünü mü söylüyordu
şehrin sokaklarına sinmiş küf kokusunun, sırılsıklam olduğunu
yani böyle mi diyordu, kimsesizlik korkusu çıldırtmış iskeleleri
şimdiye kadar ne görülmüş- ne duyulmuş, öyle lodos esmiş ki
ayılamadan yıkılmış galata kulesi, en gösterişli sarhoşluğundan
söz ediliyor muydu sahi, henüz haber alınamadığı, Marmara’dan

/Biz şimdi bir gün öncesindeyiz. Sabah çok erken kalkıp, kırlarda karınca yuvalarına giden bütün yolları ekmek kırıntıları ile döşemeyeceğiz. Arada
belki ellerimiz de birbirine değecek, ama o an sadece gülümsemek için.
O kadar işte. . . . ./

. . .

son savaştan bu yana ilk kez ekmek, gene düşmüş karaborsaya
tezgah altında sıralı kadınlar, çocuklar açlığa körebe sokaklarda
ama duyuyor musun hiçbir ses, ses vermiyor bu kıyamet gününde
ne bir siren ne de bir ağıt, gök gürlemesi gökyüzünde hani nerede
diller mi tükendi bu sessizlik ondan, yoksa sağır mı olduk hepimiz
hangi kuşun kanadına saklandı, bir ağızdan söylenen türkülerimiz

/Biliyoruz, zaman çok hızlı akıp gidecek. Farkına varmayacağız havanın karardığının. Fırsatı bulursak yuvadan bakışlarını uzatan yavru kuşların
başlarını okşayıp, onlara koro halinde türkü söylemesini de öğreteceğiz.
Ne güzel değil mi. . . . ./
. . .

bütün sermayeler battı batar olmuş, bataryalar çekince fişlerini
ve kör nişancı kendine saklamış, ışıkların söneceği en son saati
sütü boşalmış meme gibi, dünya kabuğunu saklarken kendi içine
bir güneş belki çok uzaklarda, doğacak yön arıyordu yeryüzüne
şimdi seninle ikimiz, varsa bütün elmaları toplayarak dallarından
yeniden yarın için, sözde günah işler gibi dişleyelim her yanından

/Sonra eve gelip bir çilingir sofrası kuracağız kendimize, şöyle salata-peynir filan. Hafif şeylerden yani. Belki kuşlara öğrettiğimiz türküleri bu defa biz söyleyeceğiz bir ağızdan. Sarhoş olacağız. Gece yarısını geçince de yatacağız.
Yağmur başlayınca yani. . . . ./

Cevat Çeştepe


“henüz vakit varken gülüm”, yarını beklemeden, bugünün ilk ışıkları ile birlikte… eğer evde varsa iki somun ekmek, fırınların önünden bile geçmeden, geç kalmadan….…

“henüz vakit varken gülüm” (N.Hikmet)