Bir Gün Dönmeyi Öğrenecek Dünya


Nereye baksam,
Kiminle konuşsam aklım düğümleniyor;
Deniz kendi dalgasında boğuluyor,
Umutlar yola çıkmadan ölüyor.
Bu nasıl anlayış ki,
Çıplak ayaklı çocuklar yıldızları taşlıyor!

Gökkuşağı yer çekimine endeksli!
Bir intikam, bir çözülmezlik
Gözler kan denizinde yüzüyor.
Kimse baktığını görmüyor;
Geceleri ayı emziriyor,
Gündüzleri güneşi sömürüyor!

Ey millet!
Kaldırın başınızı, açın gözünüzü;
Göğsünde dikiş izleri var göğün
Canı yanıyor, canı!
Duman semayı hapsetmiş,
Güneş karanlıkta yolunu bulamıyor...

Zaman eskiyor, mekanlar daralıyor,
Mekanlar daraldıkça;
Kalpten kalbe tüneller açılıyor.
Ey insanlar! Bilmem farkında mısınız
Mezar üstüne mezar kazılıyor?

Toprak küskün, gönüller yorgun,
İnsanlık biçim değiştirmiş
Yalnızlık iki büklüm!
Sevgi yalanın çemberinde,
Saygı kara çarşafın içinde
Doğru söyleyen dört duvar arasında.
Bu nasıl dünya ki,
Tek başına dönmeyi beceremiyor!..

Rukiye Çelik
24.06.2010/Ankara


dizelerin gerçeği haykırmış imgelerin harikaydı şiirin zirvedeydı beğenıyle okudum anlam dolu şiirini saygımla