Yar…
Dinmiyor
Yılların hicranı
Sinemi kuşatan firkat sancılar,
Yalnızlığımın sessiz çığlıkları
Umut beslediğim şafakları,
Nazar ettiğim sabır lahzaları,
Kanaat dileyen acıları
Hangi eşikte nefeslenmeliyim
Ve kapanan o kapıların
Yeniden açılmasını beklemeliyim


Yüreğim
Sessizce ağlıyor
Hazanlaşan soluklarım
Takatsizce kanatlarını çırpıyor
Gözler umutla yakarıyor,
Fersizliği şevkine geçit vermiyor,
Boyun büktürüyor
Ruhum suskun, kalbim kırgın,
Onca kalabalıklar için de
Yalnızlığım içimi sızlatıyor


Neden
Bu halin içindeyim
Sanki ummalar özlemindeyim,
Sahraların nazarında ne kadar biçareyim
Ellerimi açıyorum, kalbimi yokluyorum,
Zihnimi vermeye çalışıyorum, ağlıyorum
Sanki yolunu kaybetmiş bir nefesim, haşyetin
Eşiklerinde büyümüşüm, dayanamıyorum


Heveslerim
Hayli yorgun, argın
Umut beslediğim lahzalar sanki
En büyük korkum, zemheriyi anıyorum
Nereye baksam, kalabalıkların meramını
Hakkıyla anlasam ve bizarlık yaşamasam
Hüzün halinden ümitle çıksam, hicranın
Vahasından sürurla nurlu aydınlığıma ulaşsam


Her nefesin
Bir derdi var, peki, sahipsiz olan
Hangi nefes felahı arzular,
Yeis içinde bulunmak ar mıdır yar
Hasretin ruhuma bahşettiği
Bir asudelik var, içinden
Çıkılmayan zamanın şadı ne har
Nar, korkutmuyor,
Biçare olmak yıldırmıyor, gönül
Maşukuna umut besliyor, yakarıyor


Mustafa Cilasun