Bütün mısralarım sen olmuşken ...

Gelincik tarlasında ki toprak gözyaşına sevdalanmışken

Gökyüzündeki yıldızlar yitirilmiş kalp tortularıyla bezenmişken

Ve şarkılar şiirlerden çalınmışken ... yaşamakta neyin nesi ?



Bazen ben yokken

Kendisiz kalmışken / bu beden

Sensiz çoğalmışken

Harflerle oyun oynardım ... sonra gülerdim güllere



sensiz hangi an tutuklayabilir ki çaresizliğimi !

sırf şiir yazmak için karaladım defterimi

elimde saz telinden yapılma bir kalem yazıyorum kendimi

evet !

hayır !

ve bitti ... unutmak günahtır seni !




not : bugün kendime çok kızdım ve düşündüm de sadece yazmak beni rahatlatıyor ; şiir yazarken en önem verdiğim unsur kurgudur... bunu ne yazık ki bu şiir de uygulamadım. çünkü öylesine yazdım . benim bu sıralar hayata bakış açımdan dolayı eleştirilmem gerekiyor... anlıyorsunuz deği mi beni ?l

emre onbey