0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
820
Okunma

Yıldırım sessizliği çökmüştü karanlığa...
Sabahı beklemek ölümü daha ılımlı kılıyordu bakışlarında
Rüzgar esintisinin yok olduğu karanlık çökmüş beyaz tenine bakmaksızın kalp atışının gürültüsü buğulanıyordu penceremde.
Sonra gölgelenmiş bulutlar beliriyordu mecazi sandığım yaşamımdan.
Ardı sıra yaslandım yastığıma...
Sonra bir çocuk oldum düşlerimde kendime inat.
Karanlığa inat.
Boşlukları hissetmeksizin yürüdüm tek gördüğüm, sen görebildiğim ben oldum düşlerimde...