Titrerdin üstüne ahde vefanın
Aşkımdan meşkimden hoşnuttun gülüm,
Anılmazdı adı cevr-ü cefânın
Gönül sarayımda mesuttun gülüm.

Şakırdım dalında; bülbül-i Şeyda
Olmuştu varlığım kapında gedâ
Canımı canına ederken feda
Sevdalı gönlüme umuttun gülüm.

Ezâya doyurdun yâr şafağında
Erittin aklımı kor batağında
Akıtıp cezbenle dar sokağında
Düşler vadisinde uyuttun gülüm.

Gülünü dererdim bağda bağbanken
Meftun eden kokun cana dermanken
Ömrüne adanmış garip kurbanken
Adımı sanımı unuttun gülüm.

Vuslat ocağında söndü âminler
Duanın rengine sindi eninler
Mazinin koynunda kaldı yeminler
Yalanla dolanla avuttun gülüm.

Yakarken ruhumu vedâ busesi
Düşürdün payıma hüsran hissesi
Kapanırken aşkın umut celsesi
Özümü kanatan sükûttun gülüm.

Kışkırttı gidişin canda hazanı
Dinmedi gözümde hüzün tufanı
İsyanla tüterken firkat dumanı
Sitemkâr başımda buluttun gülüm.

Yerle yeksan ettin koca çınarı
Eserindir akan hicran pınarı
Özünden tutuşmuş çılgın Mimar’ı
Yangınlar içinde soğuttun gülüm.

Dürdün defterini ahde vefânın
Kararan ufkumda maksuttun gülüm
Yazdın kitabını cevr-ü cefânın
İnkâra düştüğüm mabuttun gülüm.

Menderes OYANIK
24.04.2010