Ne bir evim, ne bir yurdum var
Ne de annem ile babam
Kimsesiz, zavallı, bir sokak çocuğuyum ben
Şu hayatta, kimsem yok, yapayalnızım
Bazen, el açar dilenirim.
Bazen ayakkabı boyar, simit satarım
Hep yoksulluğun acısını yaşarım
İşte hep böyle, geçer zamanım

Köprü altında, sabahlarım
Virane yerlerde, konaklarım
Gözümde tüter yumuşak bir yatak
ve
Isınmak için bir soba
Bunlardan yoksunum.
Küçücük yaşta, yorgunum.
Bir kaza geçirdim
Kırıldı, kolum kanadım
her gün düşünürüm
Ne olacak benim hâlım

Kimi kimsesi olmayan arkadaşlarım var
Kimi şeytana uymuş evden kaçmış
Kimi de üvey ana babadan
Her birinin derdi ayrı
Biz gariban çocuklarız

Üç,beş kazanırım
Onlarla paylaşırım
Hem kendi halime,
Hem de onlara ağlar, yanarım.
Bizim de, bir sıcak yuvamız olsun, diye dualardayım.

Keşke, bir yuvam olsaydı sıcacık
İçinde anam babam,kardeşlerim
Bir de okulum olsaydı
Çantamda defterim, kalemim
Yüreğim lime,lime işte,
Düşündükçe artar kederim
Demek ki alnıma yazılmış, buymuş, kaderim

20 04 2010

Zeynep Eroğlu

Değerli şairim ve gönüller sultanı üstadım,bu şiirini okudum ve göz yaşlarıma hakim olamadım.Duyarlı yüreğinizi sizi yürekten kutlarım.Hiç değilse o garipleri de edebiyat deryasına taşamışsın.Ben onlarla ilgili bir şey yazamıyorum,elim kaleme varmıyor.Nedeni çok yüreğim yanıyor.Yiri dokuz yıllık şu görevim esnasında ne garip,hazin ve acı olaylarla karşılaştım.Elimde olsa ve gücüm yetse hepsine kol kanat gererim.Rabbim onların daima yardımcısı olsun.Sana içten saygı ve selamlarımla en sevdiğin mis kokulu güllerden bir buket bırakıyorum,kabulü ricasında.