Gözlerinin önüne düşen uzun kahkülü,

up uzun siyah kirpikleri,

ışıl ışıl umut saçan gözleriyle

sabah güneşinden ışık çalmak için yüzüne

yurdun duvarına yaslanan,

çocuk kalmak istedim gözlerinde.

Değil geleceğini düşünmek

bir sonraki gününü bile düşünmeyen,

hele hele büyüyeceğini

aklına hiç getiremeyen

ulaşılmaz servet bildiği

ne yazık ki rüyasında bile

bir kere binemediği

mavi bisikletin boncuklu tekerinde toz

kalemtıraşlı 1969 model

otomobilin kornasında çocuk olmayı özledim.

Sofranın davetsiz misafirlerinden

makarnaya saplanan

kaşık sesleriyle dolu,

okul önlüğümün damlattığı suyla

cısır cısır öterek ritim tutan

sobanın isiyle kaplı,

mahallenin külhanbeyi Halil Çavuş’un

narasıyla ürken sokağın çeşmesinde

üstünü ıslatan

ayakları çıplak, gözleri ıslak

çocuk olmayı özledim gözlerinde...

Çocukluğumda kalan ablam ve ağabeyimle

oyuncağımız olan tellerinde

çocukluğumuzun resmi kalmış,

ıspanakla , ezik elmayla, vesaire ile

bütünleşen pazar arabasıyla oynarken

ocağın üstünden yere devirdiğimiz

kelle paçayı

anılarımda nefes aldırmadığım şahsın

iştahla yemesine kahkahalarla gülen

çocuk olmayı özledim.

Biletçiden vagon vagon kaçarak,

akşama kadar Ankara’yı

Cebeci’den Kayaş’a,

Kayaş’ tan Sincan’a

durak durak turlarken,

tren kokusuyla beslediği tenini

ışıldatmak isteyen annesinden,

gözüm sabundan yandı diyerek

leğenden kaçmaya çalışınca

kafasına su tasını yiyip ağlayan

çocuk olmayı özledim gözlerinde...

Sanki karlarla sevişmek uğruna

ayakkabısından firar etmiş parmaklarıyla

hala yürümeye devam eden,

utancından reddedince kamyon tekerini,

ayazdan pantolonunda donup

paçasından sızma hevesi

kursağında kalmış çişine

şaşkınca bakakalan

çocuk olmayı özledim.

Bir yıl boyunca

kırık düşlerini süsleyen ama,

bayram namazında çalınacağını

hiç düşünmediği mavi çizgili,

beyaz spor ayakkabısını

bayram arifesinde yastığının altına saklayıp

hayalci uykuya dalan çocuk olmayı özledim.

İnsanın kalbine, vicdanına

çivi gibi saplanan

artık kendine gel diye

şiddetli bir şamar atan

cenaze merasimlerinde,

hocanın ağlamaklı, titrek sesinde ve

gül suyu tazeliğinde ürpererek

duyduğu pişmanlığı unutup,

yine yaramazlık yapan munzur, haylaz

çocuk kalmayı istedim gözlerinde...

Annemin aldatılma korkusu,

babamın ise taş gibi coşkusu Nergis abla

orak çekiçle süslenmiş

Hacettepe yurdunun balkonunda

daha gözü açılmamış onsekizlik delikanlıları,

fakir kokan,is kokan sokağın

soğuk havasında röntgenciliğe iten

Nergis ablayla kadınlar hamamına giden

çocuk olmayı özledim.

Özgürlük hasretine elveda diyenlerin,

ya da diyebileceklerini zannedenlerin

tıka basa doluştukları türkülerle dolu cafede

solculuk kokan saz tınlamasında,

üniversiteli kızın sübyancı olduğundan habersiz

sevgi kokulu kucağında oturan saf, sabi

çocuk olmayı özledim.

Elim ellerinde terleyip erirken,

öpüşmeyi günah sanan

düşüncelerime yenik düşünce

onu öpememekten bulut olmuş

gözlerimin pişmanlığında

yüreği güvercin, kalbi Beyşehir gölü

çocuk olmayı özledim.

Özledim, çocuk kalmayı istedim,

hayatın anlamsızlığıyla, kahpe ihtiraslarla,

paranın mahkumlarıyla,

gülen maskeyle yaklaşanlarla,

iyilerin fazla barınamadığı,

bu pembe makyajlı, lanet olası dünyayla

henüz tanışmamış

yüreği Yunus, kalbi Mevlana saf, sabi

çocuk olmayı özledim.

Ve senin gözlerinde

hala çocuk kalmayı istedim

yirmi dokuz yaşıma girdiğim

bu doğum günümde...

İstedim ama çocuk kalamadım,

adam olmayı ben hiç sevemedim,

çocuk kalıp hayatın cıvıl cıvıl

yaşandığını sanmak varken,

kaderi kederi tanımamak varken...

Sen hep ’baban gibi adam ol oğlum

eşek olma lan çakal’derdin ya

keşke adam olma çocuk kal

deseydin kardeşine,

ve çocuk kalabilseydim, büyümeseydim,

yerinde sayardı zaman ilerlemezdi.

O zaman ne hayatın acı yüzünü görürdüm,

ne de senin öldüğünü...

O zaman ne acılara ererdi aklım,

ne de senin öldüğüne ağlardım,

çocuk kalsaydım.

Yine çocuk kalmak istedim gözlerinde...

Yine... : (

03 / 08 / 2003 ANKARA-Lokman KAYA